Op het animatie festival KLIK 2017 in Amsterdam heb ik een geweldig animatie gezien. Namelijk ‘Noevus’ van Samuel Yal. De sfeer en het gevoel past met wat ik wil over brengen met de ‘experince’. Door dat ik meer de essentie van de ‘experince’ in andere vorm op het doek zag, kreeg ik plotseling inspiratie tot het idee van de schommelende lijn. (Dit idee staat een paar post eerder op de blog).
Online kon ik alleen de teaser vinden van ‘Noevus’ van Samuel Yal:
Hoe gaan we de emoties en de harde schakeling in de ‘experince’ laten zien? En hoe geven de emoties de context van een persoon/karakter? Zodat de emoties aan niet rendom emoties zijn. Maar je als kijker begrijpt dat dit uit 1 persoon komt. Dit is een oplossing: Je komt als bezoer binnen in het brein van van de persoon met een psychische stoornis. Gespannen draden tegen huid structuur achtige muren geven een vreemde sfeer. Een stem in de ruimte zingt een liedje over een monster. Het monster laat haar rare dingen doen en voelen. Geen cotrole heb je meer zingt ze. In het brein golft er een lijn over de muur. De lijn beweegt zachtjes van recht naar links met de as in het midden van de ruimte. Daar in het midden staat 1 draad wat meer afgezonderd van de rest. Het fluisterde en verlangt om aangeraakt te worden. Het draad is de psychische stoornis. Wanneer je het draad aanraakt slaat de emotie of naar positief of naar negatief. (Dus geen 6 basis emoties) Of naar niks. Dus depressief/leeg. (Toen ik onderzoek deed naar borderliner las ik dat veel zich steeds leeg voelen en depressie er ook vaak bij komt kijken). 
Een ander idee kwam op toen ik de ruimte ‘het brein’ ging noemen. 
Door de emoties droog te laten zien, konden we testen of het werkte. Het werkt niet zijn we achter gekomen in de viewing room. Zonder context zijn de emoties leeg en hebben niet de inpakt die we willen geven. De emoties moeten namelijk van 1 persoon komen maar nu lijken het van verschillende mensen te komen.
Katinka en ik kwamen er achter dat wat wij willen niet kan.
Dus we moesten kiezen tussen: Staat in de grijze cirkel aantekening schrift.
Dus we leggen de focus op: Paarse pijl in me aantekening schrift.
Karakter wil er bij horen. Liefde goede relaties. Maar door haar schommeling in emoties stoots ze mensen van zich af. De relatie die ze heeft opgebouwd valt terug.
De overeenkomsten die ik zien in mijn afbeeldingen zijn: Luchtig, kwetsbaar, zacht, lief, organische, rommelig, viezig/schoon, rust, kracht, scherpe energie, stromen en intiem.
Om te ontdekken wat zijn de mogelijkheden op gebied van interactie? Doe ik resource in de mogelijkheden en grenzen op gebied van techniek. (Voor RESEARCH CYCLE – 10 OKT 2017, Onderzoek methodologie 1)
Inspiratie: Op je gezicht animatie laten afspelen.
Idee: over op je gezicht Project mapping
Op het gezicht van het publiek word project mapping afgespeeld. Zo is het publiek onderdeel van de performers/’experience’. Op de vloer staat met voetafdrukken aan gegeven waar ze kunnen staan. Als ze er gaan staan word hun gezicht herkent door de computer, op hun gezicht worden dan emoties afgespeeld door project mapping.
Stel je kunt het gezicht als buitenstaande publiek niet goed zien of er is maar 1 persoon die geproject mapt word. Dan kun je dit met spiegels oplossen. De spiegels vergroten namelijk het zicht voor het buitenstaande publiek en als je alleen bent hun je zien wat er gebeurt op je gezicht. Kwa beeld lijkt mij het mooist als in de ruimte de mensen met geprojecteerde gezichten in een kringsatan. Zo is het niet alleen een hele beleving voor het buitenstaande publiek maar ook voor de mensen die onderdeel zijn van de performes.
Voor de animatie kunnen we ook een organische vorm door de ‘experience’ laten heen bewegen. Het publiek krijgt dan meer een band met het organisme dan de helle ruimte. Het organisme zal dan de emoties weergeven. Zelf lijkt het ons (Katinka en ik) interessanter als de ‘experience’ de overgangen van emoties heeft. Want een organisme sta je meer buiten en is daardoor minder ‘uncanny’ als de ruimte waar je in zit. Maar het idee van het organisme is wel iets om nog in je achterhoofd te houden.
Inspiratie: Hoe het organisme van de film ‘Life’ beweegt en de vormgeving. Hoe het van ‘appealing’ (aandoenlijk) naar horror gaat, is ‘uncanny’.
We wouden uitproberen hoe het voelt en is als iemand zonder reden ineens overschakelt van heftige emoties.
Resultaat: Wanneer ik naar het filmpje kijk (ook al ben ik het zelf) vind ik het begin van het filmpje het meisje nog normaal en lijkt ze me leuk. Dan begint ze steeds harder te lachen en begin ik het een beetje vreemd te vinden. Alsof het meisje aan het doordraaien is in haar eigen wereld. Als ze dan midden in haar lacht zomaar stopt met lachen en neutraal kijkt schrik ik en denk ik ‘Wat the F*ck’. Deze overgang van prettig, naar ongemak, naar eng wou ik. Het experiment is gelukt.
Dit hoeft niet het uiteindelijk object te worden. Maar dient wel tot inspiratie. De vormen van het object zijn geïnspireerd op een insect en het menselijk lichaam.
Voorbeelden van de inspiratie tekeningen.
Uncanny experience 